Czapka jest uważana za obowiązkowy atrybut munduru marynarza. Wydaje się, że nie mogło być inaczej: prosta czapka bez wizjera już dawno dosłownie zlała się w jeden obraz z kamizelką. Ale początkowo to nakrycie głowy, choć uważane za wojskowe, nie było wyłącznie marynarskie. Nosili go żołnierze oddziałów do innych celów.
Za przodka czapki bez daszka uważa się czapkę, która pojawiła się w armii rosyjskiej w 1797 roku. Tylko nazwa była piękna, tak naprawdę to nakrycie głowy było płócienną czapką zgiętą na pół. Nosili go zbieracze – żołnierze zajęci pozyskiwaniem prowiantu i paliwa. Do czapki w wojsku doszli metodą „prób i błędów”: początkowo używali kapelusza jako nakrycia głowy, z którego szybko porzucono, ponieważ opadał na oczy, jeśli trzeba było przechylić głowę, i był szeroki rondo zasłaniało widok.
Po pewnym czasie czapka paszowa nabrała bardziej reprezentacyjnego wyglądu. Zaczęto go wycinać niemal w taki sam sposób, jak czapki, które wówczas nie były jeszcze znane.Wynaleziono opaskę – wstążkę, do której przyczepiono resztę nakrycia głowy.
Oficjalnie czapka bez daszka pojawiła się w szeregach rosyjskiej armii i marynarki wojennej na początku XIX wieku. Teraz był to ciemnozielony nakrycie głowy z trzema białymi wstążkami. Mocowano je nie przypadkowo, ale ściśle według zasad: jeden umieszczono na górze, dwa pozostałe wzdłuż krawędzi opaski.
Rok 1811 to rok znaczący w historii czapki. Od tego czasu stał się głównym nakryciem głowy rosyjskiej floty. Nastąpiły pewne zmiany w konstrukcji czapki: na opaskach pojawiły się teraz wizerunki liter i cyfr (zawsze zawierały informacje o statku). Następnie dodano lamówki, a w 1872 r. – wstążki. Dwa lata później zatwierdzono wymagania dotyczące taśm. Ściśle określono zatem ich długość i szerokość, wielkość i styl czcionki, jaką pisano napisy.
Przy okazji! Wstążki nie były kaprysem ówczesnych władz wojskowych. Istnieje ciekawa legenda, która głosi, że w czasach starożytnych matki i żony rybaków haftowały piękne opaski na głowę i dawały je swoim mężczyznom jako amulety. Wstążkę przywiązywano do głowy, wierząc, że chroni rybaka przed krzywdą. Jak wiemy, żeglarze mają wiele przesądów. Dlatego ten dość szybko się przyjął.
W 1921 roku czapka została zatwierdzona jako element wyposażenia stopni młodszych. Od tego czasu do dnia dzisiejszego jej wygląd prawie się nie zmienił. Góra była biała (jeśli na zewnątrz jest gorąco) lub czarna (w zimnych porach roku). W 1943 roku zmieniono wstążki: teraz zamieniły się kolorami pomarańczowym i czarnym. Początkowo na taśmach zapisywano nazwę okrętu, jednak w 1949 roku porzucono ten pomysł, uznając tę informację za tajemnicę.
0
