W przypadku mężczyzn strój obejmował kapelusz i płaszcz czerkieski. Dominującym kolorem był burgund ze złotym haftem na powierzchni.
Zimą jako odzież wierzchnią służyła burka bez rękawów. czarnym, brązowym lub białym, wykonanym z filcu.
Historia stroju osetyjskiego
Czerkieski noszony przez mężczyzn, wykonane z sukna w wielu kolorach: białym, brązowym, czarnym, szarym, czerwonym. Szczególną wartość miało w górach sukno kozie, a w niektórych osadach wełna wielbłądziego.
Jak dodatkiem do płaszcza czerkieskiego był sztylet, znajdujący się po prawej stronie pasa, pas ozdobiony srebrem, a także rewolwer.
Nie nieważne Burka jest uważana za część tradycyjnego stroju osetyjskiego. Mieszkańcy Osetii bardzo pokochali ten przedmiot i mogli go nosić przez cały rok. Coś takiego chroniło ludzi przed śniegiem, deszczem, zimnem, a pasterze używali go jako posłania do spania.
Futro, podobnie jak burka, było częścią mody osetyjskiej. Był noszony przez Osetyjczyków w zimnych porach roku jako odzież wierzchnia.
Cechy narodowego stroju osetyjskiego
Na początku XX wieku unowocześniono stroje damskie, lecz tradycje ludowe pozostały. Teraz sukienka miała prostą postawę, do bioder przywiązany był fartuch z różnymi dodatkami. A jeśli sukienka miała wąskie rękawy, do nadgarstków dziewcząt przywiązywano naramienniki z ciemnoczerwonego aksamitu, na które naszyto złote nici.
Nieodłączną częścią stroju kobiecego była aksamitna jarmułka sięgająca do podłogi z okrągłą tekturową ramką, na której haftowano złotym lub srebrnym warkoczem.
Garnitury ślubne
Ślub w Osetii znacznie różnił się od ślubu rosyjskiego. W Osetii od młodej panny młodej wymaga się skromnej postawy i oczu spuszczonych na podłogę. Piękno zostaje zabrane do małego pokoju, gdzie stoi w kącie, podczas gdy pan młody pije z gośćmi i przyjaciółmi. Zdarzało się też, że pan młody całe wesele spędził ukrywając się w sąsiednim domu, a starsi krewni przez całe wesele chodzili bez nowożeńców.
Strój panny młodej jest bardzo piękny, ale ciężki. Bardzo trudno było tak stać cały dzień, ale wiele dziewcząt nadal zgadza się na taki krok. Panie nosiły kaftan od momentu osiągnięcia wieku małżeńskiego. Jeśli pozwalał na to budżet, wykonywano go z drogich materiałów, takich jak satyna i aksamit.
Często suknia ślubna panny młodej była szyta przez rzemieślników i użyto do tego jedwabistych tkanin w jasnych kolorach: biały, szary, żółty, niebieski. Z biegiem czasu niektóre elementy sukni ślubnej stracą swoje symboliczne znaczenie, ale jasne kolory na weselu pozostają integralną zasadą.
Integralną częścią stroju był zapięcia na klatkę piersiową. Obecnie również pełnią jedynie rolę dekoracyjną.
Na koszulę nałożono gorset wykonany ze skóry i kilku warstw jedwabiu. Związali go sznurkami z warkocza - wąskiego paska materiału.Aby rozwiązać taki węzeł, zakazano używania ostrych przedmiotów, takich jak sztylet.
Jeżeli gorset był podarty lub przecięty, to był wstyd dla mężczyzny. Jeżeli w noc poślubną pan młody nie potrafił rozwiązać węzłów, nie miał prawa dotykać młodej panny młodej.
W XXI wieku panny młode same decydują, co wybrać: tradycyjną suknię ślubną czy nowoczesną suknię ślubną. A jednak wiele młodych kobiet decyduje się na opcję tradycyjną, która ma ponad stuletnią historię. A ich wybór jest uzasadniony, ponieważ szykowna sukienka z personifikacją słońca, obfitości i bogatego życia służy im jako talizman.
Kapelusze
Na początku XIX wieku kapelusze w Osetii były dość zróżnicowane zarówno pod względem materiału, jak i kształtu. Jako materiał na czapki męskie wybrali materiał połączony z futrem i filcem. Głównym rodzajem kapeluszy były kapelusze w formie niskich czapek, które uszyto z kilku klinów. Inne wyglądały jak mały okrągły kapelusz. Częściej zostały wykonane w jasnych kolorach.
Osetyjczycy mieli szczególny związek z nakryciami głowy. Zgodnie z tradycją wszyscy pełnoprawni członkowie gminy muszą nosić nakrycie głowy, ponieważ jest to przedmiot nie tylko chronił ludzi przed zimnem i opadami atmosferycznymi, ale w wielu społecznościach był także uważany za talizman.
Buty
Buty wśród mieszkańców Osetii różniły się zarówno materiałem, jak i przeznaczeniem, ale buty męskie niewiele różniły się od damskich. Kobiety używały tych samych rzeczy co mężczyźni.
Podobnie jak górscy mieszkańcy Północnego Kaukazu, do codziennego chodzenia używali butów z surowej skóry.wykonane przez kobiety. A mężczyźni brali udział tylko tam, gdzie wymagana była siła fizyczna, na przykład przygotowując skórę do szycia pasków. Do produkcji wysokiej jakości obuwia podstawą były skóry końskie i bydlęce.
Były trzy rodzaje takich butów:
- Pierwszy typ - buty z tkaną podeszwą. Buty te uznano za najwygodniejsze do chodzenia po górach. Nosili go pasterze górscy i myśliwi. Buty te zostały wykonane ze skór zwierząt domowych.
- Następny przyjdź chuvyaki – miękkie buty na wysokim obcasie. Zostały one wykonane ze skóry bydlęcej i te buty były noszone przez mężczyzn i kobiety w zimnych porach roku.
- A jeszcze inni wyglądali jak kolesie. Nazywano je kyoji, nosili je mężczyźni. Jest szeroko rozpowszechniony wśród południowych mieszkańców Osetii i kilku narodów Północnego Kaukazu.
Mieszkańcy Osetii są dumni ze swojego tradycyjnego ubioru. Ich strój, pomimo jaskrawych kolorów, ma powściągliwy styl i krój, ponieważ Osetyjczycy nie tolerują nawet najmniejszego przejawu wulgarności.
0
