Niezasłużenie zapomniane rękodzieło: dywany wykonane techniką balas

Bardzo powszechne błędne przekonanie: rękodzieło to modny trend, za który rzemieślnicy otrzymują duże pieniądze. W rzeczywistości tak jest żmudną pracę, która przynosi satysfakcję moralną. Ponadto starożytne techniki już dawno zostały zapomniane, a za nosicieli tego rzemiosła uważa się jedynie wybrane osoby.

Niemodna i mało popularna technika „balas”.

Dlaczego postanowiliśmy o niej porozmawiać? Po pojawieniu się w Europie dywany wykonane w ten sposób zyskały niespotykaną dotąd popularność. I niewiele osób podejrzewa, że ​​tak jest najstarszy rodzaj robótek ręcznych, który pochodził z Indii.

Od kilkudziesięciu lat rzemieślniczki wykonujące takie dywaniki pracowały „w klatce piersiowej”. Ścieżki nie były na sprzedaż i nie zainteresowały miłośników modnych wnętrz. Wierzono, że balas wygląda rustykalnie i rustykalnie i nadaje się tylko dla biednych ludzi.

Zmiany nastąpiły, gdy wróciła moda na styl eko.

Problem ochrony środowiska jest dziś poważny. Budowa domów jest początkowo planowana z uwzględnieniem oszczędności i przyjazności dla środowiska materiałów. Preferują także proste meble, które zwykło się nazywać rustykalnymi. Głównym zadaniem jest stworzenie przytulnego wnętrza, wolnego od szkodliwego działania materiałów syntetycznych.

Kiedy dywaniki się przydadzą

W tym momencie popularne stały się również dywany balas. Nowoczesne szwaczki przędzą je z grubej bawełnianej nici lub przeplatanie grubej nici z wielobarwnymi cienkimi. Efektem jest oryginalny produkt, z którego każdy różni się od poprzedniego.

Ich rozmiary są bardzo różne. Zwykle jest to niewielka ścieżka o parametrach około 80–100 cm, długość waha się od 3 do 7 m, ale może osiągnąć 15 m.

Tkanie jest proste, ale wymaga koncentracji i umiejętności pracy z dużymi częściami. Przecież często ścieżki są imponujących rozmiarów - Dopilnowanie, aby wszystko poszło zgodnie z planem, wymaga umiejętności.

Sekrety udanej sprzedaży

Wcześniej przytulne dywaniki można było znaleźć na indyjskich targach towarów. Przywieziono je z odległego kraju i sprzedano za duże pieniądze miłośnikom wyrobów etnicznych, dziś jednak szeroko reprezentowane są przez krajowe rzemieślniczki. Jednak ich praca nie przebiega gładko.

Przez wiele lat szwaczki tkały bieżniki na podłogi swoich domów i próbowały sprzedawać je w Internecie, ale nie było handlu. Nawet cena minimalna nie poprawiła sytuacji. Wielu porzuciło to rzemiosło, przechodząc na dochodowe zawody.

Ale prawdziwy koneserzy domowych wyrobów zaczęli dalej pracować i starali się wypromować bale na europejskich targowiskach. Wkrótce rozpoczęła się sprzedaż i była dość aktywna. Mieszkańcy Wielkiej Brytanii, Niemiec, Francji, USA, Australii i wielu innych krajów zaczęli kupować ścieżki do własnych domów.

Widząc taką popularność, duże platformy handlowe (Ikea i Leroy Merlin) zaczęły masowo kupować dywany i sprzedawać je po zawyżonych cenach. I oto jest - sztuczka: Rosjanie zaczęli je kupować, ale po znacznie wyższej cenie niż oferowały rzemieślniczki.

Historia balów jest długa i rozciąga się na stulecia. Dziś dywany „rustykalne” wracają do mody i zdobią domy nowoczesnymi, ekologicznymi wnętrzami.